Street Fighter 5 op SNES is het soort spel waardoor je tijd vergeet - nog een ronde verandert in een uur van vuurballen en draaiende vogelschoppen. Je kiest eerst Ryu omdat, nou ja, iedereen doet dat, maar dan realiseer je je dat de bliksemsnelle trappen van Chun-Li veel bevredigend zijn als je een perfecte combinatie landt.

De Pixel Art houdt nog steeds stand, vooral wanneer Bison's Psycho Crusher het scherm verlicht, en die soundtrack? Pure nostalgie. Lokale multiplayer is waar het echt schijnt - niets verslaat de chaos van twee mensen die over gemiste uppercuts schreeuwen. Single-Player's stoere, maar het verslaan van Sagat na vijf pogingen voelt als een echte prestatie.

Het is niet alleen een relikwie; Het is de reden dat vechtgames vandaag zo goed aanvoelen.