Man, Spider-Man op SNES is zo'n rare kleine tijdcapsule. Je begint te zwaaien door deze dikke pixelateerde straten, en de bedieningselementen duren een seconde om te klikken-houd de knop vast om web te fotograferen, release om te slingeren, wat vreemd realistisch aanvoelt voor een 16-bits spel. Het eerste niveau gooit je recht in een achtervolging op het dak met een paar goons, en man, die wandklimmende mechanica zijn janky op de beste manier.

Wat me verbaasde, was hoeveel schurken ze hier propten - Kingpin, Venom, zelfs freaking bloedbad verschijnen. De baasgevechten zijn brutaal in die klassieke SNES -manier waar je een hoop sterft voordat je het patroon uitzoeken. En ja, de stemvoorbeelden zijn hilarisch gecomprimeerd ("Shockeeeeer!"), Maar dat draagt alleen maar bij aan de charme.

Het is niet perfect - sommige van de platformsecties zijn ronduit wreed - maar er is iets met de manier waarop het de beweging van Spidey nagelt die me terughoudt. Als je een zwak hebt voor superheldenspellen uit de jaren 90, is deze de moeite waard om af te stoffen.