Solstice op de NES is een van die rare, humeurige puzzel-platformers die bij je blijven. Je speelt als leerling van een tovenaar die probeert een ontvoerde prinses te redden, maar vergeet het verhaal - wat je echt grijpt, is het isometrische uitzicht en de manier waarop elke kamer voelt als een kleine hersenthee. Eerst springt het gewoon over putten en duwende blokken, maar dan realiseer je je dat de helft van de vloeren nep is, toetsen teleporteren en plotseling je noten krabbelen als een gek.

De muziek heeft deze griezelige, synth-zware sfeer die op de een of andere manier vijf keer achter elkaar in dezelfde put valt, dramatisch aanvoelen. En ja, de bedieningselementen zijn even wennen - jumping bij hoeken in isometrische spellen was nooit precies soepel - maar zodra het klikt, is er iets bevredigend aan het langzaam ontrafelen van de geheimen van elke kamer. Als je Equinox hebt gespeeld op de SNES (het vervolg), zul je de stijl herkennen, maar Solstice heeft zijn eigen janky charme.