Sim City op SNES is een van die spellen waardoor je de tijd uit het oog verliest zonder het zelfs te realiseren. Je begint met een leeg raster en een klein budget, waardoor wegen en bestemmingsgebieden worden gebeden terwijl je bidt dat je stad niet meteen failliet gaat. De eerste keer dat ik speelde, maakte ik de klassieke fout om vroeg veel te veel industrieel te bestemmingsplannen - mijn burgers waren woedend op de vervuiling en branden bleven uitbreken. Geleerde les.

De Pixel Art heeft deze raar gezellige charme, zelfs als je stad in chaos is. Het balanceren van belastingen, rampen (waarom raken tornado's altijd de dure gebieden?) En degenen die veeleisende burgers veeleisen zijn, is veel verslavender dan het klinkt. En die soundtrack? Ik stak nog steeds tientallen jaren later nog steeds in mijn hoofd. Verwacht gewoon geen perfecte utopie - de helft is dat het plezier is om dingen fout te zien gaan en te klauteren om ze te repareren.

Het is het soort spel waarbij je jezelf "nog een keer" vertelt en plotseling is het 2 uur 's ochtends.