Simcity on SNES is een van die spellen waardoor je je een kleine god voelt - totdat je stad onvermijdelijk in brand wordt gevallen of rellen uitbreken omdat je op politiebureaus hebt geslepen. Je begint met een leeg rooster en een strak budget, plafen zones terwijl je bidt dat mensen daadwerkelijk intrekken. De eerste keer dat een tornado de helft van je binnenstad wegvaagt, zul je daar gewoon naar het scherm staren als: "Nou, dat is mijn middag weg."

De pixelkunst maakt op de een of andere manier power -planten en files raar charmant, en er is iets bevredigend aan het kijken naar kleine clusters van huizen groeien uit tot wolkenkrabbers - wat je niet eerst failliet doet. De SNES -versie heeft ook deze raar chill soundtrack, wat de stress bijna goed maakt van het realiseren dat je bent vergeten een enkele brandweer te bouwen. Bijna.

Het is nog steeds de beste manier om te horen dat stadsplanning eigenlijk alleen maar jongleren met rampen terwijl je doet alsof je dat wilde doen.