Man, hetzelfde spel op SNES neemt me terug - die dikke pixels, het bevredigende * plink * geluid wanneer je een groep blokken wist, en die raar gespannen muziek die versnelt naarmate het bord leegloopt. Op het eerste gezicht is het gewoon bijpassende kleuren, maar dan realiseer je je dat je 20 minuten naar hetzelfde rooster staart om de perfecte kettingreactie te plannen.

Wat ik leuk vind, is hoe het je misleidt om te denken dat het gemakkelijk is. "Oh, tik gewoon op de blauwe," totdat je plotseling tot drie verspreide clusters bent en geen bewegingen over. De SNES -versie heeft dit raar heldere gevoel - zoals de kleuren precies goed gaan, en de bedieningselementen zijn snappier dan sommige van de latere poorten. Ook geen leugen, ik heb mijn hoge score van 1994 nog steeds niet bekroond.

Als je iets hebt voor puzzelspellen die je hand niet vasthouden, is dit een tijdcapsule die het openen waard is.