Pacific Theatre of Operations on the Genesis is een van die old-school oorlogsspellen die je daadwerkelijk aan het denken zetten. Je begint te staren naar een kaart van de Stille Oceaan, bewegende vloten en troepen zoals een generaal die vergeten zijn te slapen - behalve dat de AI eigenlijk terugvecht en hard. De eerste keer dat ik speelde, stuurde ik mijn hele marine rechtstreeks in een val in de buurt van Midway. Leerde die les snel.

De veldslagen spelen zich af in deze rare maar coole hybride van turn-based strategie en realtime actie. Het ene moment plant je bevoorradingsroutes, het volgende moment richt je handmatig slagschippistolen terwijl vijandelijke vliegtuigen naar je duiken. De historische scenario's nagel dat "nog maar één keer" -spanning, vooral als je nauwelijks een eiland vasthoudt, is het spel belangrijk. Als je het verprutst, is er geen respawn - alleen de koude realiteit van een campagnekaart die langzaam vijandelijke kleuren draait.

Het is janky volgens de normen van vandaag (veel geluk met het uitzoeken van het voedingssysteem zonder de handleiding), maar er is iets bevredigend aan het overtreffen van de computer nadat het je drie keer achter elkaar heeft verpletterd. De muziek wordt zelfs raar intens wanneer je transporten op het punt staan gezonken te worden. Nog steeds een van de weinige oorlogsspellen waar het verliezen van een cruiser eigenlijk een klap voor de darm voelt.