Metro-Cross is een van die rare, hectische NES-games die aanvoelen als een futuristische hindernisbaan op Autopilot. Je beheerst je snelheid niet - je man blijft gewoon naar voren sprinten terwijl je verwoed glazen panelen ontwijkt (die onder de voet breken), stoomstralen en deze vervelende stuiterende ballen die later verschijnen. Knoei het, en je verliest kostbare seconden.

De echte truc is om je sprongen goed te timen - een glazen paneel terwijl je naar voren duwt, en je lanceert veel verder dan normaal. Er zijn ook springboards die je vliegen als je erop landt, en skateboards die je tijdelijk onoverwinnelijk maken. Oh, en de kikkers. Haat die dingen. Als drie van hen tegelijk op je landen, beweeg je alsof je vastzit in melasse.

Elk vierde niveau is een bonusfase waar overgebleven tijd van de laatste drie nummers je extra ademruimte geeft. En die gekleurde blikken? Blauwe mensen bevriezen de klok een beetje, groene geven je een snelheidsboost - maar alleen als je erop springt in plaats van ze te schoppen. Het is chaotisch, maar raar bevredigend als je een perfecte run spijkert.