Metro-Cross یکی از آن بازی های عجیب و غریب NES است که احساس می کند در یک دوره مانع آینده نگر در Autopilot می گذرد. شما سرعت خود را کنترل نمی کنید - پسر شما فقط در حالی که پانل های شیشه ای را گول می زنید (که زیر آن خرد می شود) ، جت های بخار و این توپ های تندرست آزار دهنده که بعداً ظاهر می شوند ، به جلو حرکت می کنند. آشفتگی کنید ، و ثانیه های گرانبها را از دست می دهید.

ترفند واقعی زمانبندی پرش های شما به درستی است - در حالی که به جلو می روید ، یک صفحه شیشه ای را انجام دهید و راه را دورتر از حد معمول راه اندازی خواهید کرد. همچنین تخته های بهار وجود دارد که اگر درست روی آنها فرود بیایید ، پرواز را به شما می فرستند و اسکیت بازی هایی که شما را به طور موقت شکست ناپذیر می کند. اوه ، و قورباغه ها. از آن چیزها متنفر باشید. اگر سه نفر از آنها به طور همزمان روی شما فرود بیایند ، مثل اینکه در ملاس گیر کرده اید حرکت می کنید.

هر سطح چهارم یک مرحله جایزه است که زمان باقیمانده از سه آهنگ آخر اتاق تنفس اضافی به شما می دهد. و آن قوطی های رنگی؟ آنهایی که آبی ها ساعت را برای کمی یخ می زنند ، سبزهای سبز به شما سرعت می بخشند - اما تنها در صورت پرش روی آنها به جای لگد زدن به آنها. این هرج و مرج است ، اما به طرز عجیبی رضایت بخش است وقتی که یک اجرای کامل را میخ می زنید.