Metal Gear op de NES is waar stealth -games zijn begonnen - hoewel eerlijk gezegd, het meer voelt als sluipen voorbij bewakers terwijl je je adem inhoudt dan de gepolijste stealth die we nu gewend zijn. Je speelt als solide slang (ja, die naam), een rookie foxhound -agent gestuurd in dit fort genaamd Outer Heaven om een wandeltank op te blazen genaamd Metal Gear.

Het eerste wat je opmerkt? De bewakers hebben deze rare kegelvormige visievelden, en als ze je zien, wordt de hele basis gek. Geen chique verwijderingen hier - u verstopt zich in kartonnen dozen (klassiek) of slaat ze uit voordat ze het alarm verhogen. De niveaus zijn doolhofachtig, vol met verborgen kamers en keycards die het backtraceren van iets maken, maar er is iets vreemds bevredigend aan het onthouden van bewakingspatronen en voorbijglippen voorbij onopgemerkt.

Het is janky volgens de normen van vandaag, maar je kunt de wortels zien van alles wat de latere games legendarisch heeft gemaakt. Verwacht gewoon geen tussenfilmpjes of diepe verhalen - dit is allemaal over gespannen, barebones infiltratie.