Inindo - Way of the Ninja is een van die rare, soort niche snes RPG's die op de een of andere manier bij je blijft. Je begint als deze eenzame ninja voor wraak - Classic Setup - maar dan gooit het je in deze verrassend diepe feodale Japan Sandbox. De overworld-kaart voelt enorm aan voor een 16-bits spel, en je sluipt in kastelen, werft andere ninja's, zelfs de geschiedenis veranderen door te knoeien met het lot van krijgsheren.

Het gevecht is gebaseerd, maar met dit rare rastersysteem waar positionering ertoe doet. In het begin werd ik steeds verwoest omdat ik me niet realiseerde dat het afspelen van je partij echt verandert hoe aanvallen landt. En de stealth? Het is janky volgens moderne normen, maar er is iets bevredigend aan het falen van een vermomming, achtervolgd worden door bewakers en nauwelijks ontsnappen door een verborgen tunnel.

Wat me echt verslaafd was, was het wervingssysteem. Je zult willekeurige ninja's tegenkomen in steden of kerkers, en als je statistieken hoog genoeg zijn, zullen ze zich bij je bemanning voegen. Mijn eerste playthrough, ik heb deze OP Spear Guy per ongeluk al vroeg aangeworven die mijn team voor de helft van de wedstrijd droeg. Ook slaat de muziek - dicht wanneer je sluipt, triomfantelijk wanneer je een belachelijke moordmissie haalt.

Het is niet perfect (veel geluk met het uitzoeken van sommige missies zonder een gids), maar er is niets anders helemaal leuk op de SNES. Je stuitert er hard af of raakt geobsedeerd door zijn janky charme.