Ice Climber is een van die NES -klassiekers die er eenvoudig uitziet maar verrassend lastig wordt. Je speelt als Popo (Blue Parka) of Nana (Pink Parka), slaat je een weg omhoog met ijzige bergen met slechts een hamer - het gedeelte, gedeeltelijk wapen. De eerste paar niveaus voelen eenvoudig aan: chip door gewone ijsblokken, bonk een paar Yetis (of zeehonden als je de Japanse versie speelt) en springen tussen platforms. Maar dan raak je het donkere gestreepte ijs dat je oncontroleerbaar rondschuift, of die onverwoestbare blokken die je dwingen je pad te heroverwegen.

De echte chaos begint wanneer die wiebelige cloudplatforms een rol spelen - Timing Jumps voelt als gokken, vooral in de bonusfase op het hoogtepunt. Je hebt 40 seconden om je gestolen groenten te pakken (meestal om de een of andere reden), terwijl je niets anders dan je eigen slechte sprongen ontwijkt. En als je snel genoeg bent, kun je zelfs een lift op de klauwen van de Condor voor extra punten. Het is janky, het is soms oneerlijk, maar er is iets vreemds dat eindelijk die perfecte klim spijkert.