Man, Flashback - De zoektocht naar identiteit op de Sega Genesis houdt nog steeds stand. Je begint als Conrad, die letterlijk uit de lucht valt met nul geheugen - alleen een rare holografische boodschap en sommige goons die je al proberen te vermoorden. De rotoscoped animaties geven het dit raar soepele, bijna dromerige gevoel in vergelijking met andere 16-bit games.

Eerste wat je opmerkt? De bedieningselementen duren even om eraan te wennen - running voelt zwaar aan en Conrad struikelt eigenlijk als je te snel stopt. Maar zodra het klikt, sluip je langs beveiligingsdrones, flipping -schakelaars en samenvoegen waarom iedereen je dood wil. Het jungle -niveau is nog steeds mijn favoriet - die wijnstokschommelingen zijn janky op de beste manier.

Het heeft die old-school moeilijkheid waar je veel zult sterven, maar de checkpoints zijn eerlijk. En die soundtrack? Pure Moody Synth die op de een of andere manier falen vijf keer achter elkaar een sprong maakt, voelt dramatisch aan. Als je deze vroeger hebt gemist, is het alsof Blade Runner Prince of Persia ontmoet met een kant van existentiële crisis.