Dune: De strijd om Arrakis op Genesis is veel beter dan je zou verwachten van een strategiespel uit de jaren 90. Op het eerste gezicht lijkt het erop dat je typische BAS-bouw-RT's, maar de kruidenmechanica en factiepolitiek geven het deze raar verslavende diepte. Je begint te klauteren naar controle over die woestijnpleisters, het in evenwicht brengen van de verdedigers van de oogsters tegen vijandelijke invallen - zo vroeg op en je hebt een moeilijke tijd.

De gereviseerde versie maakt de onhandige bedieningselementen van het origineel glad, dus je vecht niet tegen de interface terwijl Fremen je buitenpost versnelt. En de nieuwe technische boom? Veel minder straffen. Ik herinner me dat ik urenlang vast kwam te zitten om eerder Sardaukar -troepen te ontgrendelen, maar nu zijn de upgrades eigenlijk logisch. De Pixel Art houdt ook stand - die zandwormen -animaties zien er nog steeds knoest uit wanneer ze je eenheden heel doorslikken.

Het is een van die spellen waar je de tijd uit het oog verliest, omdat "nog een beurt" verandert in het ontmantelen van de Harkonnen -economie door zonsopgang. De AI bedriegt soms een beetje, maar dat maakt ze gewoon bevredigender.