Dune II over de Sega Genesis (of Mega Drive, afhankelijk van waar je bent opgegroeid) is een van die spellen die in het begin onhandig aanvoelt-totdat je je realiseert dat het in feite realtime strategie heeft uitgevonden zoals we die kennen. Je landt op Arrakis, klautert om kruiden te oogsten voordat de andere facties dat doen, en plotseling zweten je over het feit of je een andere raffinaderij kunt bouwen of spaar kunt zijn voor tanks.

De bedieningselementen zijn even wennen aan - geen muis, alleen een controller - maar zodra je het ritme hebt, is het vreemd bevredigend. Kijken hoe je kleine oogsters over het zand kruipen terwijl vijandelijke eenheden naar je basis kruipen, wordt nooit oud. En ja, de graphics zijn gedateerd, maar er is iets aan de manier waarop de zandwormen uit het niets uitbarsten dat me nog steeds doet springen.

Als je latere RTS-games hebt gespeeld, zul je hier al het DNA zien: base-building, Resource Wars, op dat moment waarop je je realiseert dat je bent vergeten verdedigingen op te bouwen. Het is ruw aan de randen, maar op een manier die je doet respecteren wat het in 1992 is afgerond. Verwacht niet dat de Harkonnen eerlijk speelt.