Dus dit is degene die echt de toon heeft gezet voor de hele Megami -spensei -serie - voor persona, voor alle chique moderne dingen. Je hebt nog steeds te maken met demonen en onderhandelingen, maar alles voelt veel rauwer in vergelijking met latere games. Het eerste dat je raakt? Die griezelige synth -soundtrack, rechtstreeks uit een cyberpunk nachtmerrie uit de jaren 80.

Het heeft die klassieke kruipende kroegent, maar met een wending - je praat eigenlijk met monsters in plaats van ze gewoon te slaan. Soms voegen ze zich aan bij je, soms eisen ze je geld of lachen ze gewoon in je gezicht. Het fusiesysteem is hier ook, hoewel veel brutaler-geen handige, alleen maar vallen en opstaan totdat je erachter komt welke demonencombo's niet volledig averechts werken.

Eerlijk gezegd is het janky volgens de normen van vandaag, maar er is iets vreemds charmant over hoe unapologically hardcore het is. Als je van de wortels van SMT houdt, werd dit waar het interessant werd.