Yani bu, tüm Megami Tensei serisinin tonunu gerçekten belirleyen - Persona'dan önce, tüm süslü modern şeylerden önce. Hala şeytanlar ve müzakerelerle uğraşıyorsunuz, ancak her şey daha sonraki oyunlara kıyasla çok daha ham hissediyor. Sana vuran ilk şey? Bu ürkütücü synth film müziği, 80'lerin siberpunk kabusundan.

O klasik zindan tarama ezmesi var, ama bir bükülme ile - aslında canavarlarla sadece onları vurmak yerine konuşuyorsunuz. Bazen size katılırlar, bazen paranızı isterler ya da sadece yüzünüze gülürler. Füzyon sistemi de burada, çok daha acımasız-elle tutulma, hangi iblis kombinasyonlarının tamamen geri tepmediğini bulana kadar deneme yanılma.

Dürüst olmak gerekirse, bugünün standartlarına göre sarsılmış, ancak ne kadar unapologetically sert olduğu konusunda garip bir şekilde büyüleyici bir şey var. SMT'nin köklerine giriyorsanız, işler ilginçleşmeye başladı.