Bionic Commando is een van die NES -games die op het eerste gezicht eruit ziet als een standaardplatformer - totdat je je realiseert dat je man niet eens kan springen. In plaats daarvan zwaait Rad Spencer rond met deze rare bionische grijparm, en eerlijk gezegd duurt het een minuut om eraan te wennen. In eerste instantie bleef ik de springknop uit gewoonte pureren, maar zodra je het ritme van het vasthouden van plafonds hebt gekregen en jezelf naar voren gooit, voelt het verrassend soepel.

Het hele "geen springen" ding dwingt je om anders te denken - je scant constant op grijppunten, timingschommelingen om vijanden te voorkomen en af en toe een richel te schieten en in een put te dalen. De niveaus zitten ook vol met verborgen kamers en rare kleine geheimen. En ja, je redt Super Joe, maar meestal herinner ik me gewoon de bizarre mix van militaire jongens en robots, plus die raar pakkende soundtrack.

In het begin is het frustrerend, maar zodra de grijp klikt, is er niets anders dat het helemaal leuk vindt op de NES.