BS F-Zero King League is een van die SNES-edelstenen waardoor je je afvraagt hoe ze zoveel snelheid uit een 16-bits systeem hebben geperst. Je kiest je hovercar-ik ging altijd met de middengewicht, omdat de zware voelden als een bus staren-en dan zijn het alleen jij, de baan, en dat raar bevredigende brom van anti-zwaartekrachtmotoren.

De tracks -lus en draai op manieren die niet op 500 km/u zouden moeten werken, maar op de een of andere manier leert u de bedieningselementen te duwen, net voordat een haarspeldbeurt u van de rand vliegt. En ja, je vliegt in het begin veel van de rand. De AI -racers rommelen ook niet rond - ze zullen je tegen muren stoten als je ze een halve kans geeft.

Wat me echt bijhoudt, is de muziek. Die synth-zware soundtrack trapt in het tweede dat je op het gas raakt, en plotseling leun je in elke beurt alsof het de laatste ronde is. Het is puur futuristisch racen uit de jaren 90, geen franje, alleen snelheid en reflexen. Als je ooit de originele F-Zero hebt gespeeld, voelt dit als zijn enigszins losgeslagen neef.

Geef me gewoon niet de schuld als je Boost Pads in je dromen begint te zien.