داستان ثور (یا فراتر از واحه اگر در اسپانیا نیستید) یکی از آن دسته از اکشن های Genesis است که از زمان خود احساس می کند. شما به عنوان این کودک بازی می کنید که روی یک آرملت جادویی گیر می کند ، و ناگهان در حال احضار ارواح ابتدایی هستید تا اسکلت ها را خرد کنید ، دریاچه های یخ زده یا از طریق تاکستان هایی که مسیر شما را مسدود می کنند بسوزانید. این مبارزات این وزن رضایت بخش را به آن بدست آورد - نوسانات روز به روز احساس خستگی می کند و در آخرین ثانیه در واقع مهم است.

آنچه واقعاً با من گیر افتاد این بود که جهان چقدر زنده است. هیچ جنبش خسته کننده ای مبتنی بر شبکه وجود ندارد-شما از میان جنگل های متراکم ، مقبره های خزنده و شهرهای شلوغ که در آن NPC ها در واقع روال کمی دارند ، در حال اجرا هستید. و آن موسیقی متن؟ جادوی خالص 16 بیتی ، تمام طبل های قبیله ای و مصنوعات مودبانه که به نوعی حفر گلدان ها را برای میوه های درمانی می کنند ، حماسه احساس می کنند.

این پیشرفت کلاسیک "شروع ضعیف ، در نهایت بیش از حد" است که در آن ساعت اول شما بیشتر توسط خفاش ها خراب می شود ، اما در پایان شما طوفان های صاعقه را بر روی عقرب های غول پیکر می خوانید. فقط انتظار نداشتن دستی را نداشته باشید.