Pac-Man یکی از آن بازی هایی است که فقط بعد از این همه سال کار می کند . شما در یک پیچ و خم پر از نقاط ریز شروع می کنید ، و در حالی که آن چهار ارواح - چشمک ، صورتی ، اینک و کلاید - شما را به پایین می اندازند. در ابتدا ، احساس ساده ای می شود ، اما پس از آن سرعت بالا می رود ، و ناگهان در حال عرق کردن هستید که آیا آن گلوله را بگیرید یا فقط آن را به گوشه بعدی رزرو کنید.

جذابیت در چیزهای کوچک-راهی که دهان Pac-Man باز می شود و بسته می شود ، نگاه گنگ Ghosts وقتی که میزها را روی آنها می چرخانید ، حتی آن صدای نماد Wakka Wakka . پاک کردن یک پیچ و خم کامل به طرز عجیبی رضایت بخش است ، هرچند که موفق باشید این کار را یک بار سریعتر انجام دهید. من هنوز هم وقتی که چشمک زن قرمز می شود ، وحشت می کنم.

واقعیت جالب: طراح اصلی ، Toru Iwatani ، ظاهراً این ایده را از یک پیتزا که یک قطعه را از دست داده است ، دریافت کرد. منطقی است-Pac-Man اساساً یک گوه گرسنه کوچک است که سعی می کند خودش را خورده نشود. امروز هنوز هم نگه داشته می شود ، به خصوص اگر بازی هایی را دوست دارید که برای لذت بردن به یک کتابچه راهنمای کاربر نیاز ندارند.