Final Fantasy IV (یا FF4 ، اگر تنبل هستید) همان کسی است که واقعاً مرا در JRPG ها در روزهای SNES به من قلاب کرده است. شما به عنوان سیسیل ، یک شوالیه تاریک با گناه جدی بر دستورات سایه دار پادشاهی خود شروع می کنید ، و داستان در واقع به مکانهایی می رود - مأموریت ها ، فداکاری ها ، حتی یک سفر به ماه لعنتی. سیستم نبرد فعال زمان دعوا را تنش می دهد ، و حزب به طور مداوم اعضای خود را عوض می کند ، بنابراین شما همیشه در حال تنظیم استراتژی ها هستید. آن موسیقی متن؟ Uematsu در بهترین حالت ، به ویژه موضوع Red Wings.

این جذابیت کلاسیک 16 بیتی با پیچیدگی کافی است-به اندازه بازی های NES مجازات نمی شود ، اما نه دستی نیز. نکته حرفه ای: به کسی خیلی دلبسته نشوید. بازی عاشق بیرون کشیدن فرش از زیر شما است. اگر بتوانید برخوردهای تصادفی مدرسه قدیمی را انجام دهید ، هنوز هم نگه داشته می شود.