XDR-X-dazily-ray is een van die rare, flitsende Genesis-spellen die aanvoelt alsof het is ontworpen nadat iemand te veel sci-fi uit de jaren 80 was. Je begint met het stralen van door neon doordrenkte gangen en ontwijkt deze geometrische vijanden die eruit zien alsof ze uit een screensaver zijn ontsnapt. De bedieningselementen zijn strak, maar man, sommige van die kogelpatronen worden belachelijk in fase 3.

De muziek is deze synth-zware soundtrack die op de een of andere manier op de een of andere manier herhaaldelijk cool voelt. Ik herinner me dat ik al eeuwenlang vast kwam te zitten aan de vierde baas-die zich verstopt in de linkerbovenhoek werkt eigenlijk, maar veel succes met het uitzoeken van dat zonder een paar woede stopt eerst. Het heeft die klassieke "Nintendo Hard" -vibe waar je vijandelijke spawns zult onthouden om te overleven.

Als je van retro -shooters houdt met een trippy -esthetiek, is deze de moeite waard om de Genesis af te stoffen. Verwacht gewoon geen genade van de latere niveaus.