Ultima: Runes of Virtue II op Game Boy is een van die old-school RPG's die groter aanvoelt dan het recht heeft om te zijn. Je begint in Britannia-als de belangrijkste Ultima-games-maar deze keer is het top-down, op grid gebaseerde beweging met eenvoudige maar verrassend diepe gevechten. Op het eerste gezicht ziet het er eenvoudig uit, maar dan realiseer je je dat je met spreuken jongleert, vallen ontwijkt en tegelpuzzels oplost die je daadwerkelijk laten stoppen en denken.

De monsters zijn ook geen grap - sommige raken veel harder dan je zou verwachten, dus je zult meer dan eens teruggaan voor gezondheidsdrankjes. En de kerkers? Klassieke ultima-stijl doolhoven waar je notities over schrootpapier krabbelt om te onthouden welke hendel welke deur opende. Het heeft die bevredigende mix van verkenning en frustratie waarbij elk nieuw gebied als een prestatie aanvoelt.

Als je de eerste runen van deugd hebt gespeeld, verfijnt deze de formule met een betere pacing en een paar tweeklife tweaks. Toch is het heel erg een product van zijn tijd-geen handige, geen questmarkeringen, alleen jij en de overworld die dingen uitzoeken. De muziek heeft die knapperige game -jongen -charme ook, alle piepjes en bloops die op de een of andere manier dagen in je hoofd steken.

Ik ga niet liegen, het is ruw rond de randen volgens moderne normen, maar er is iets vreemds verslavend aan. Je stuitert er hard af of verliest een hele middag zonder het op te merken.