Man, de onaanraakbaren op SNES is zo'n rare kleine tijdcapsule. Je speelt als een van de jongens van Eliot Ness - in het kader van de jaren 1930 Chicago die golptjes schiet met een revolver die op de een of andere manier nooit meer kogels meer heeft. De Pixel Art heeft die grimmige, neon-verlichte sfeer, alsof iemand whisky en sigarettenrook over het scherm smeerde.

Eerste niveau gooit je er recht in: je springt over vaten (vanwege natuurlijk), duikt achter kratten terwijl Tommy Guns het landschap versnipperde en af en toe in deze ongemakkelijke vuistgevechtssequenties strompelen waar de bedieningselementen plotseling vergeten hoe te werken. De muziek is allemaal jazzy trompetten en snaredrums, die eerlijk gezegd een beetje regeert.

Het is janky op die zeer SNES -manier - soms zul je schade aanrichten door onzin die je onmogelijk kunt vermijden, en het platform voelt alsof je man kledingschoenen draagt op een olielikte. Maar er is iets vreemds charmant over hoe toegewijd het is voor de hele fedora-en-trench-coat-esthetiek. Als je nostalgie hebt voor erkende games die nauwelijks op hun bronmateriaal lijken, is dit een reis.