Oké, dus de legende van Zelda: Third Quest is eigenlijk een liefdesbrief aan de originele Nes Zelda, maar met die zoete SNES -polish. Weet je hoe het eerste spel je gewoon in de wereld gooit met nul handhold? Deze doet dat ook-geen tutorials, geen markeringen, alleen jij, een zwaard en heel veel verdachte uitziende struiken om te verbranden.

In eerste instantie voelt het bekend-Same top-down weergave, dezelfde "Ga Dungeons zoeken in welke volgorde je ook wilt" sfeer. Maar dan begin je de tweaks op te merken: geremixte kerkers met sluwe nieuwe lay -outs, vijanden die je in een hinderlaag lokken op een manier die het origineel nooit deed, en deze kleine geheimen die je doen gaan: "Wacht, dat was er niet eerder?"

De muziek heeft dat klassieke Zelda -geluid, maar met een rijkere SNES -instrumentatie, die tegelijkertijd nostalgisch en fris is. En ja, het Master Sword is nog steeds hier, maar veel succes met het vinden van het zonder elke muur te porren als een maniak.

Als je het origineel dood hebt gespeeld, voelt dit als herontdekken met nieuwe ogen. Verwacht gewoon niet dat het spel je gemakkelijk zal vinden.