Oké, dus de legende van Zelda - Omega op SNES is eigenlijk een liefdesbrief aan klassieke Zelda -fans - maar met enkele stiekeme wendingen. Je begint in bekend territorium: link, een zwaard en een heleboel verdacht rustige struiken. Maar dan beginnen de kerkers curveballs te gooien - zoals vijanden die zich niet gedragen zoals je je herinnert, of verborgen paden die er niet waren in het origineel.

De overworld voelt ook groter aan. Ik bleef in kleine hoekjes struikelen met rare NPC's die cryptische dingen zeggen, en de helft van de tijd wist ik niet zeker of ze hint naar een geheim of gewoon met me knoeien. De puzzels? Sommige zijn op de beste manier brutaal. Er is er een waar je een muur moet bombarderen die precies op elke andere muur lijkt, en ik kan al dan niet woede-quit hebben voordat ik het uitzoeken.

Als je een link naar het verleden hebt gespeeld, zul je de sfeer herkennen, maar Omega is niet alleen een kloon - het is alsof iemand je favoriete nummer heeft geremixt en een heleboel nieuwe verzen heeft toegevoegd. Verwacht gewoon niet dat het Master Sword deze keer al uw problemen oplost.