Ooit geprobeerd een stel holbewoners te hoeden door een doolhof van rotsen, kliffen en willekeurige prehistorische gevaren? Dat zijn de mensen in een notendop. Je begint met deze kleine stam van pixelateerde jongens die nauwelijks een ladder kunnen beklimmen zonder er verward uit te zien, en plotseling stap je ze op elkaars schouders om een richel te bereiken of uit te zoeken hoe je een rotsblokje precies goed moet rollen, zodat het iemand niet verplettert.

De eerste paar niveaus misleiden je door te denken dat het eenvoudig is - ga gewoon naar links, klimmen, gooi misschien een speer - maar dan worden de puzzels stiekem. Een verkeerde zet en je hele bemanning wordt weggevaagd door een vallende rots of een ongeziene val. De muziek is echter raar pakkend, en er is iets bevredigend aan eindelijk je laatste holbewoner naar de uitgang brengen na vijf mislukte pogingen.

Het is een van die spellen waar je om 2 uur 'nog maar één meer probeert' mompelt. Ik weet niet zeker of het de nostalgie is of de pure absurditeit van het kijken naar kleine mensen die spectaculair falen, maar het blijft bij je.