Super Nova op SNES is een van die ruimte -shooters die het retro -arcade -gevoel spijkert - snel, chaotisch en precies de juiste hoeveelheid "wat was dat?" Wanneer wat alien wangedroosje op het scherm drijft. Je begint met dit dinky kleine schip, weeft door asteroïden velden die eigenlijk gevaarlijk aanvoelen (geen van die langzaam drifting space rock onzin).

Het eerste niveau gooit deze rare, pulserende buitenaardse schepen naar je, en ik zweer dat ze in patronen bewegen die niet logisch zouden moeten zijn - maar op de een of andere manier, na een paar doden, begin je op hen te anticiperen. De power-ups zijn eenvoudig maar bevredigend-maak de blauwe bol en plotseling splitsten je schoten op in drie, waardoor je een geïmproviseerde kogelmachine verandert.

Grafisch is het piek 16-bit charme: neon explosies, dikke pixelplaneten en bazen die de helft van het scherm vullen. De muziek heeft die synth-zware, vaag onheilspellende sfeer waardoor je het gevoel geeft dat je het laatste schip in een gedoemde vloot bestuurt. Het is niet de diepste schutter die er is, maar het heeft die verslavende "nog een try" -pull wanneer je nauwelijks langs een baas schraapt met een stuk gezondheid over.

Als je een zwak hebt voor shooters uit het SNE-tijdperk, is dit een solide tijdcapsule van hectische lasers en twijfelachtige buitenaardse biologie.