Strider II op het Genesis is een van die spellen die gewoon snel aanvoelt zodra je begint te bewegen. Hiryu snelt over het scherm alsof hij raketten in zijn laarzen heeft, door robots en rare mutante wezens snijden voordat ze zelfs weten wat hen raakte. De bedieningselementen zijn glad-een keer dat je de wand van de wand hebt en over vijanden knipt, zul je bewegingen uittrekken die er veel cooler uitzien dan ze hebben in een 16-bits spel.

De niveaus gooien allerlei onzin naar je-vliegende slagschepen, bevroren woestenijen, zelfs een gevecht bovenop een raket halverwege de vlucht. En die soundtrack? Pure capcom-energie uit de late 80s, alle synths en adrenaline. Het is niet het diepste spel ooit, maar man, het spijkert die rush-stijl in arcade-stijl waar je nauwelijks door elke fase door de huid van je tanden schraapt. Als je een Genesis hebt dat stof verzamelt, is deze de moeite waard om de cartridge voor te blazen.