Strider II در Genesis یکی از آن بازی هایی است که فقط دومین بار که شروع به حرکت می کنید احساس می کند . Hiryu در صفحه نمایش مانند او در چکمه های خود موشک می کند ، از طریق روبات ها و موجودات جهش یافته عجیب و غریب قبل از اینکه حتی بدانند چه چیزی به آنها ضربه می زند. کنترل ها نرم و صاف هستند-از آنجا که شما آویزان کردن دیوار و پرش به دشمنان را به دست می آورید ، حرکاتی را که به نظر می رسد خنک تر از آن است که در یک بازی 16 بیتی به نظر برسند ، از بین می برید.

این سطح انواع مزخرفات را به شما می اندازد-جنگی در حال پرواز ، بیابان های یخ زده ، حتی درگیری در بالای موشک در اواسط پرواز. و آن موسیقی متن؟ انرژی CAPCOM در اواخر دهه 80 ، همه مصنوعی و آدرنالین. این عمیق ترین بازی تا کنون نیست ، اما مرد ، آن عجله به سبک بازی را میخکوب می کند که در آن شما به سختی در هر مرحله از پوست دندان های خود عبور می کنید. اگر یک پیدایش جمع آوری گرد و غبار دارید ، این ارزش دارد که کارتریج را برای آن خاموش کند.