Strategische confrontatie is een van die NES -games die er eerst eenvoudig uitziet - alleen maar kleine eenheden rond een rooster verplaatsen - maar dan ben je plotseling drie uur diep, mompelend voor jezelf over flankerende manoeuvres. De sprites zijn zeker, zeker, maar er is iets vreemds dat je kleine leger langzaam de troepen van de vijand overweldigt.

In het begin bleef ik verliezen omdat ik gewoon binnen zou haasten, maar het spel straft je daarvoor echt. Blijkt dat het houden van hoge grond en het lokken van de AI in slechte posities veel beter werkt. De muziek heeft ook die klassieke NES-chip-tune-urgentie-alsof het ingehouden is om je te beoordelen voor elke slechte zet.

Als je van de old-school strategie houdt met nul handhold, is dit een verborgen juweeltje. Geef me gewoon niet de schuld als je begint te dromen in hex grids.