Spider-Man op SNES is eigenlijk een liefdesbrief aan de cartoon uit de jaren 90-van kunststijl, dezelfde cheesy voice lijnen, hetzelfde themalied dat dagenlang in je hoofd vastloopt. Je slingert door New York (of op zijn minst een pixelateerde versie ervan) die schurken slaat en die rare groene blobs -kingpin's goers houdt van gooien. De bedieningselementen duren een minuut om aan te wennen-in het begin aanvoelen Wall-Crawling in het begin een beetje stijf, maar als je eenmaal het web-swinging hebt, is het vreemd bevredigend voor een 16-bits spel.

Gevechten zijn eenvoudige button-masjers, maar de bazen? Dat is waar het schijnt. Het podium van Doc Ock heeft je mechanische armen ontwijken, terwijl het plafond letterlijk probeert je te verpletteren. En ja, je vecht tegen gif in een brandend gebouw, omdat je dat natuurlijk doet. Het is niet perfect - sommige niveaus slepen en de camera haat je - maar voor een erkend spel uit dit tijdperk? Veel beter dan het recht had te zijn.