Spider-Man on SNES اساساً نامه ای عاشقانه به کارتون دهه 90 است-سبک هنری ، همان خطوط صوتی پنیر ، همان آهنگ تم که روزها در سر شما گیر می کند. شما در حال چرخش در نیویورک (یا حداقل یک نسخه پیکسل از آن) هستید که اراذل و اوباش را مشت می کنید و آن دسته از آن دسته از Blobs Green Blobs Kingpin را دوست دارند که پرتاب کنند. کنترل ها یک دقیقه طول می کشد تا به آن عادت کنید-در ابتدا با تمام وجود احساس سفتی می کند ، اما هنگامی که شما در حال چرخش وب هستید ، برای یک بازی 16 بیتی به طرز عجیبی رضایت بخش است.

دعواها دکمه های دکمه ای ساده هستند ، اما کارفرمایان؟ اینجاست که می درخشد. مرحله Doc Ock شما را در حالی که سقف به معنای واقعی کلمه سعی در خرد کردن شما دارد ، بازوهای مکانیکی را گول می زنید. و بله ، شما به دلیل این که شما این کار را می کنید ، در یک ساختمان سوزان می جنگید. این عالی نیست - برخی از سطوح می کشند ، و دوربین از شما متنفر است - اما برای یک بازی دارای مجوز از این دوره؟ راه بهتر از آن است که حق داشته باشد.