Ooit een van die old-school Sokoban-spellen gespeeld waar je dozen rondduwt als een magazijnwerker met een puzzelverslaving? Shijou zei dat No Soukoban dat is, maar opgeruimd-het heeft enkele van de lastigste doolhoven die ik heb gezien in een 16-bits puzzler. De eerste paar niveaus verlichten je in, terwijl je je boeten om te denken: "Oh, dit is schattig", en dan staar je plotseling naar een scherm vol kratten, zweten over een verkeerde beweging die je voor altijd zal vangen.

Wat ik leuk vind, is hoe schoon het voelt - geen flitsende afleidingen, alleen jij, sommige roosters en die bevredigende * clunk * wanneer een krat op zijn plaats glijdt. De Genesis -versie heeft deze dikke, kleurrijke uitstraling die op de een of andere manier een uur doden voor een uur duwt, voelt als een prestatie. En ja, je loopt vast. Veel. Maar op dat moment waarop een oplossing klikt? Puur goud.

Eerlijke waarschuwing: houd een notitieblok bij de hand. Sommige van deze puzzels zijn op de beste manier brutaal.