Shadowgate op de NES is een van die spellen waardoor je het gevoel geeft dat je daadwerkelijk vastzit in een enge kasteel en probeert niet op een steeds belachelijker worden te sterven. Je pordt rond stoffige kamers, lichte fakkels (of vergeet er en onmiddellijk spijt van) en lost puzzels op die variëren van "oh, dat is logisch" om "te wachten, hoe moest ik dat uitzoeken?"

De sfeer is dik - zwijg verlichte hallen, griezelige muziek en de dood loer achter elke verkeerde zet. Het ene moment ontcijfert u een raadsel op een muur, het volgende moment dat u door een monster wordt opgegeten omdat u de verkeerde deur hebt geopend. Save States zijn hier je vriend.

Het is old-school avontuurlijk gaming op zijn meest meedogenloze, maar er is iets vreemds bevredigend aan eindelijk een puzzel kraken nadat hij er veel te lang naar had gestaard. Wees gewoon niet verbaasd als je ten minste een keer een walkthrough raadpleegt.