Ryuuko No Ken - of kunst van vechten, als je de Japanse versie niet speelt - is een van die vroege SNK -jagers die nu een beetje ruw aan de randen aanvoelt, maar man, die sprites waren voor die tijd enorm. Zoals, personages nemen de helft van het scherm in beslag en hun gezichten worden helemaal kapot gemaakt terwijl je hits landt. Nogal brutaal.

Het heeft deze rare spanning waarbij je constant naar je supermeter kijkt en probeert het niet allemaal te verbranden op één wanhopige speciale zet. De AI bedriegt ook als Crazy - veel geluk met Ryo's vader zonder je controller te gooien. Toch is er iets charmants over hoe janky en dramatisch het allemaal is.

Als je van retro -jagers houdt, is het een nette tijdcapsule, maar verwacht niet dat het speelt als Street Fighter.