Ooit een van die strategiespellen gespeeld waar je de helft van je tijd besteedt aan de kaart en mompelt: "Oké, maar wat als ik Liu Bei de volgende beurt verraden?" Dat is romantiek van de Three Kingdoms IV in een notendop. Je kiest een krijgsheer - Cao Cao is een solide starter, maar veel geluk om je adviseurs gelukkig te houden - en plotseling is het 3 uur 's ochtends en je debatteert of je een vijand -generaal moet omkopen of de rivier gewoon hun gewassen moet laten overspoelen.

De SNES -versie heeft deze raar verslavende mix van diplomatie en chaos. Het ene moment onderhandelt je over een fragiele alliantie, de volgende je beste algemene gebreken omdat je bent vergeten hem afgelopen winter een banket te gooien. De pixelateerde gevechtsanimaties zijn hilarisch stijf, maar het kijken naar je cavalerie ploeg door een reeks speerders wordt nooit oud. Verwacht gewoon niet dat je je eerste campagne wint - dit spel houdt ervan je te vernederen.

Het is het soort spel waarbij het verliezen van een stad emotioneeler pijn doet dan strategisch. Je zult je wekenlang dat verraad herinneren.