Ooit geprobeerd het oude China te veroveren met niets anders dan een handvol loyale generaals en enkele twijfelachtige diplomatievaardigheden? Dat is eigenlijk romantiek van de drie koninkrijken in een notendop. Je kiest een Warlord (Cao Cao's A Solid Starter Choice, maar het underdog -verhaal van Liu Bei is ook leuk) en wordt onmiddellijk in dit schaakbord van provincies gedumpt waar elke beweging ertoe doet - het recruteren van officieren voelt zich als je vrienden overtuigen om je aan te sluiten bij een risicovolle startup, en gevechten zijn deze rare mix van strategie en geluk waar je beste algemene wonderen nog steeds naartoe streeft.

De NES -versie heeft die klassieke onhandige charme - Menus duurt een eeuwigheid om te navigeren, en de muziek loopt op een manier die je ofwel hypnotiseert of je gek maakt. Maar er is iets vreemds aan het langzaam uitbreiden van je territorium terwijl je rivaliserende facties tegen elkaar achterstabelt. Raak gewoon niet te gehecht aan je officieren-sommigen zullen willekeurig sterven van ouderdom midden in de campagne, wat ... historisch nauwkeurig is, denk ik?

Besturingselementen zijn eenvoudig (pijlen om te verplaatsen, z/x voor bevestiging/annuleren), maar veel geluk om erachter te komen hoe ze vijandelijke generaals omkopen zonder per ongeluk oorlog te verklaren. Het spel houdt je hand niet vast, maar dat is de helft van het plezier. Je verliest hele playthroughs aan slechte beslissingen en houden van elke minuut ervan.