Ristar is een van die rare kleine Genesis -edelstenen die nooit de liefde hebben die het verdiende. Je speelt als deze stretchy-bewapende ster-kerel die tussen planeten stuitert, vijanden bij het gezicht grijpt en ze in de grond slaat-meer bevredigend dan het klinkt. Het eerste niveau gooit je er recht in: je zwaait uit boomtakken, met behulp van je rekbare armen als een rare kosmische katapult, en de muziek heeft al die klassieke Sega Pep.

Wat echt bij me blijft, zijn de planeetthema's-het ene moment dat je in een snoepkleurige jungle bent, de volgende keer dat je lava-bubbels ontwijkt op een industriële nachtmerriewereld. Boss -gevechten zijn ook creatief, zoals deze waar je een gigantische slang moet beklimmen terwijl het je probeert af te schudden. Het heeft die perfecte balans tussen "gemakkelijk op te pakken, lastig om te beheersen", vooral als je probeert schommelingen precies goed te ketenen.

Eerlijk gezegd is het crimineel hoe over het hoofd wordt gezien, deze game vergeleken met Sonic. Als je platformers met persoonlijkheid graaft, is Ristar bijna 30 jaar later nog steeds een ontploffing.