Man, Rise to the Challenge on SNES is een van die spellen die er eerst eenvoudig uitziet - gewoon een andere pixelated platformer - maar dan ben je plotseling zweten over sprongen die je zwoer dat je goed hebt getimed. Het eerste niveau slaat je in met basisvijanden en enkele gemakkelijke hiaten, maar in fase 3 ontwijk je vuurballen terwijl je probeert niet in kuilen te vallen, en het voelt eerlijk, zelfs als je sterft.

De Sprites hebben die dikke, kleurrijke SNES -charme, en de muziek heeft deze raar pakkende synth -beat die in je hoofd blijft hangen. Ik herinner me dat ik al eeuwenlang vast kwam te zitten aan dit ene ijs, omdat de glijdende fysica gewoon glad genoeg is om met je timing te rotzooien. Ik ga niet liegen, het is frustrerend op de beste manier - het soort waar je om 2 uur 'nog een probeert' mompelt.

Als je old-school platformers graaft die je hand niet vasthouden, is dit geweldig uit het verleden dat de moeite waard is om af te stoffen.