Phantasm on Game Boy is een van die rare kleine edelstenen die bij je blijft. Op het moment dat je het opstart, word je getroffen met deze korrelige, humeurige sfeer-zoals iemand een horrorfilm nam en in een klein groen getinten scherm werd geperst. Je begint in een afbrokkelend herenhuis, en eerlijk gezegd? De eerste keer dat ik speelde, stond ik daar gewoon een minuut te luisteren naar de enge Chiptune -soundtrack voordat ik zelfs maar bewoog.

Het is niet alleen spronggrikbaar-er is deze langzame wielende spanning terwijl je rondkamers porren, nooit helemaal zeker of die schaduw gewoon flikkerde of dat het de wazige LCD van de Game Boy is die je tricks speelt. De puzzels zijn gewoon stomp genoeg om zich bevredigend te voelen wanneer je ze eindelijk uitzoeken (hoewel ik al dan niet een keer woede-quit heb nadat ik een half uur op een stomme vergrendelde lade heb vastgelopen).

Wat me echt bracht, was hoeveel persoonlijkheid ze in die kleine sprites hebben verpakt. De manier waarop de voetstappen van je personage verschillend weerklinken op hout versus steen, of hoe bepaalde "monsters" gewoon blijken te zijn ... nou, ik zal het niet bederven. Het is zeker gedateerd, maar op die manier waar de beperkingen het griezeliger maken. Je moet het nogal halverwege ontmoeten met je verbeelding.

Houd nog steeds stand als je van langzame, atmosferische horror houdt met een kant van door nostalgie geïnduceerde oogstam.