Onslaught on the Genesis is een van die spellen die voelt alsof het is ontworpen om je op de best mogelijke manier te straffen. Je begint te denken: "Oké, dit is niet zo erg", en dan verdrink je plotseling in vijanden-zoals, schermvullend, kogelniveau van chaos. Alleen al de eerste baas deed me minstens drie keer resetten voordat ik het patroon ontdekte.

Het spijkert die klassieke arcade shooter -sfeer - Bright, dikke sprites, een soundtrack die op de een of andere manier perfect loopt zonder irritant te worden en strak genoeg controleert dat wanneer je sterft, je weet dat het jouw schuld is. Ik zal echter zeggen dat de moeilijkheidspieken brutaal zijn. Je beheerst Dodging of je overleeft niet voorbij niveau 3.

Als je de dagen van zweten over een CRT mist met je duimpijn van puree knoppen, is dit pure nostalgie -brandstof. Gooi je controller gewoon niet als de laatste baas bedriegt.