Minato No Traysia is een van die rare kleine Genesis RPG's die vroeger onder de radar gleed. Je begint in deze kuststad met die klassieke 16-bit sfeer-verwelkte blues voor de oceaan, dikke pixelgebouwen, de werken. Binnen enkele minuten word je in turn-based gevechten gegooid tegen zwevende oogbollen en krabmonsters, wat belachelijk klinkt maar op de een of andere manier werkt.

Het magische systeem heeft deze vreemde charme - je verzamelt deze elementaire bollen om spreuken uit te werpen, en ik herinner me dat ik veel te veel tijd verspilde om erachter te komen welke combinaties wat deden. Dungeons zijn doolhofachtig op die old-school manier waar je zeker minstens één keer verdwaalt, maar de soundtrack heeft deze humeurige synth-tracks die ronddwalen een beetje hypnotisch maken.

Het is janky op plaatsen (veel geluk met de vertaling), maar er is iets vreemds over zijn ruwe randen. Als u Obscure 90s jrpgs met persoonlijkheid graaft, is deze het bekijken waard.