Dus, Mario vs. Donkey Kong 2 is eigenlijk een puzzelspel waarbij je Mario niet rechtstreeks controleert-in plaats daarvan leid je deze kleine opwindmini-marios door hindernisbanen door paden voor hen te tekenen. Het klinkt eenvoudig, maar de vallen van Donkey Kong worden snel sluw. Een verkeerde zet en je kleine jongens vallen in kuilen, worden gezapt of loop gewoon meteen een hamer bro in.

De aanraakbesturing werkt verrassend goed - je tikt om te pauzeren, sleep je om hun route in te stellen en zie ze dan marcheren (of hilarisch falen). Vroege niveaus verlichten je in, maar door World 3 zweten je over timing sprongen tussen bewegende platforms en ontwijken vuurballen. En ja, Pauline heeft weer ontvoerd, omdat Nintendo van die plot houdt.

Wat cool is, is hoe het spel ouderwets DK-vat-gooiende chaos combineert met methodische puzzeloplossing. Soms moet je een niveau werken, maar meestal moet je je aanpak heroverwegen. De latere fasen worden ronduit sadistisch met transportbanden en verdwijnende blokken. Als je graag kleine marios in de leegte ziet, is dit geweldig.