ماریو کارت DS همان کسی است که باعث شد من عاشق مسابقه دستی باشم. شما شروع به انتخاب شخصیت مورد علاقه خود می کنید - من همیشه با یوشی می رفتم ، بدون پشیمانی - و بعد مستقیم به هرج و مرج می رسد. آهنگ ها ترکیبی از کلاسیک ها و موارد جدید هستند و در حال حرکت به گوشه و کنار است که از آنچه انتظار دارید از یک صفحه کوچک انتظار داشته باشید احساس می کند.

چیزی که واقعاً مرا به هم زد ، چند نفره بود. شما می توانید با دوستان فقط با یک کارتریج که در آن زمان مجنون بود ، مسابقه دهید. هیچ چیز مانند ضربه زدن به کسی با پوسته آبی درست قبل از خط پایان و شنیدن ناله ها از سراسر اتاق نیست. فنجان های تک نفره بعداً وحشیانه می شوند ، به خصوص وقتی که هوش مصنوعی تصمیم می گیرد زمان آن رسیده است که روی شما قرار بگیرد.

این حتی یکی از بهترین بازی های ماریو کارت ، حتی بعد از این همه سال است.