Lunar Pool is alsof iemand het gewone zwembad heeft genomen, het in de ruimte heeft gegooid en zei: "Laten we dit raar maken." De fysica voelt vertrouwd aan - je maakt nog steeds schoten op een rij, rechter hoeken en vloek wanneer je nauwelijks mist - maar de tafels zijn allesbehalve normaal. Je begint met een basisrechthoek, zeker, maar al snel stuiter je ballen van drijvende eilanden, ontwijk je zwarte gaten of probeert ze schoten rond een gigantische spiraal te banken.

In het begin dacht ik dat het slechts een gimmick was, maar de lay -outs dwingen je eigenlijk om anders te denken. Sommige tafels zijn zo krap dat je in feite flipperkast speelt, terwijl anderen zo wijd open zijn dat een zachte tik je bal voor altijd drijft. En ja, de NES -bedieningselementen zijn even wennen - Power voelt een beetje onvoorspelbaar aan - maar zodra het klikt, zul je geobsedeerd zijn door het wissen van die onmogelijke tafels. Het is pool, maar niet zoals je het weet.