Man, legende op SNES raakt die sweet spot van 16-bit RPG nostalgie-het soort waar je wakker wordt in een dorp met nul uitrusting en een vage profetie over het redden van de wereld. De Pixel Art heeft die warme, ietwat fuzzy look, zoals je CRT -tv overdag, en de muziek? Alle fluiten en dramatische akkoorden die slijpen op de een of andere manier heroïsch voelen.

Eerste tien minuten: je kiest tussen een zwaard, een staf of ... wat de derde rare optie ook was (ik ging zwaard, klassiek). Dan word je in een bos vol met paddenstoelen gedumpt die stuiteren als je ze raakt, wat vreemd bevredigend is. De dialoog heeft ook die ouderwetse charme-veel "helaas!" en "bij mijn zwaard!" - maar eerlijk gezegd werkt het. Het voelt alsof je een cartridge opslaat die je bent vergeten dat je eigendom bent.

Als je ooit een weekend hebt verloren van Secret of Mana of Final Fantasy III , zal dit voelen alsof je in een favoriete jeans glijdt. Houd misschien een walkthrough handig voor de stompe "Praat met deze willekeurige NPC in een hut" Quest triggers.