Als je bent opgegroeid met een Super Nintendo en een exemplaar van de Hog-ear van de Lord of the Rings , raakt dit spel anders. Je begint als Frodo - natuurlijk - maar al snel schakel je over de hele fellowship, elk met hun eigen rare kleine eigenaardigheden. Aragorn zwaait met zijn zwaard alsof hij vliegen zwaait, Gandalf's magie voelt overweldigd (op een goede manier) en de puzzels? Sommigen van hen hadden me veel langer vastgehouden dan ik zou willen toegeven.

De Sprites zijn dik op die klassieke SNES-manier, maar er is iets charmants over hoe ze de hele Midden-aarde in 16-bit hebben gepropt. Je herkent de schaduwrijke hallen van Moria, de watervallen van Rivendell, zelfs de enge dode moerassen - hoewel ze veel minder angstaanjagend zijn als ze van pixels zijn gemaakt. De muziek heeft die synth-orchestrale sfeer die op de een of andere manier nog steeds episch aanvoelt.

Het is niet perfect - sommige van het platform is janky, en veel geluk om erachter te komen waar je naartoe moet zonder een walkthrough - maar als je van Tolkien houdt, is het een rare kleine tijdcapsule die de moeite waard is om opnieuw te bezoeken. Verwacht gewoon niet dat Legolas iets nuttigs doet.