De laatste set tennis op SNES is een van die spellen die er eerst eenvoudig uitziet - slechts een paar pixels slingerende rackets - maar zodra je begint te spelen, is het verrassend gespannen. De bedieningselementen zijn soepel en timing je foto's doen er eigenlijk toe, wat ik niet had verwacht van een 16-bits tennisspel. Je kunt snijden, lob of smashen, en de AI is geen pushover - een stap uit, en ze zullen je ervoor straffen.

Graphics zijn helder en schoon, met een leuk klein zoom-in-effect als je dicht bij het net bent. De geluidseffecten zijn ook bevredigend, vooral die knapperige * pop * wanneer je een perfecte serve spijkert. Spelen tegen een vriend is echter waar het echt schijnt. Wedstrijden worden stom competitief, vooral wanneer iemand dropshots begint te spammen alleen om vervelend te zijn.

Het is niet zo diep als moderne tennis sims, maar voor een snelle wedstrijd in arcade-stijl houdt het veel beter stand dan zou moeten. Geef me gewoon niet de schuld als je op het scherm begint te schreeuwen nadat je een tiebreaker hebt verloren.